Zgodnie z wymogiem ustawowym podstawą dla sporządzenia programu jest Gminna Ewidencja Zabytków prowadzona przez samorząd Urzędu Miasta Lublina. W programie uwzględniono uwarunkowania prawne w skali krajowej i lokalnej. Dokument składa się z części analitycznej charakteryzującej zasób (w tym zakresie tekst w zdecydowanej mierze Ewidencja zabytków, o której mowa w art. 21 u.o.z., jest podstawą do sporządzania programów opieki nad zabytkami przez województwa, powiaty i gminy. Natomiast rejestr zabytków jest formą ochrony zabytków w świetle art. 7 pkt 1 u.o.z. Z powyższego wynika, że wpisanie budynków do gminnej ewidencji gruntów nie daje jego Zabytki rejestrowe na podstawie wydanych decyzji o wpisie do rejestru, są od lat 80 XX w. wpisywane do baz danych NID, co pozwala na sporządzanie spisów zabytków wpisanych do rejestru w poszczególnych województwach, generowanie statystyk oraz tworzenie analiz merytorycznych. Ponadto na podstawie zasobów dokumentacji rejestrowej NID Gminna ewidencja zabytków. Publikacja: 06 października 2022 r. Więcej artykułów poświęconych Gdańskowi znajdziesz na stronie głównej gdansk.pl. Gminna ewidencja zabytków jest prowadzona przez Biuro Architekta Miasta. Gminna Ewidencja Zabytków . strona internetowa, na której prezentowane są archiwalne akta budowlane: Archiwalne Akta Budowlane . Publiczny system Informacji Gminna ewidencja zabytków sporządzona została na podstawie wojewódzkiej ewidencji zabytków przekazanej przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Zielonej Górze. W związku z powyższym, informuję, że zgodnie z art. 39 ust. 1, 2, 3 ustawy –Prawo budowlane, cyt. Jednym z obowiązków nałożonych przez ustawę na gminy jest: „uwzględnienie zadań ochronnych w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz przy kształtowaniu środowiska”. Temu zadaniu ma służyć gminna ewidencja zabytków, o której jest mowa w artykule 22. Punkt 4 tego artykułu mówi: „Wójt (burmistrz, prezydent miasta Rejestr i ewidencja zabytków a roboty budowlane. 11.10.2022. Wymogi w zakresie rozpoczęcia robót w obiektach zabytkowych mogą być zaostrzone. Różnią się one w zależności od tego, czy budynek jest wpisany do rejestru zabytków czy do gminnej ewidencji zabytków. Fot. stock.adobe/guitou60. Wpis do rejestru zabytków ma daleko idące Lubasz, dnia 19 października 2021r. Or.IV.414.4.4.2021. ZAWIADOMIENIE O WŁĄCZENIU. DO GMINNEJ EWIDENCJI ZABYTKÓW GMINY LUBASZ. Na podstawie § 18b ust. 3 Rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 26 maja 2011 r. - w sprawie prowadzenia rejestru zabytków, krajowej, wojewódzkiej i gminnej ewidencji zabytków oraz Gminna ewidencja zabytków. 16:06 Dec 15, 2020. Polish to English translations [PRO]Law/Patents - Law (general) / prawo, konserwacja zabytków. Polish term or phrase:Gminna ewidencja zabytków. Szanowni Państwo, proszę o propozycje poprawnego tłumaczenia pojęcia "gminna ewidencja zabytków". Proste słowniki tłumaczą to pojęcie jako vSli. Ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami ( stanowi, że prezydent miasta prowadzi gminną ewidencję zabytków w formie zbioru kart adresowych zabytków nieruchomych z terenu gminy. Zgodnie z ustawowymi zaleceniami w gminnej ewidencji zabytków z terenu Lublina ujęte są: - zabytki nieruchome wpisane do rejestru; - inne zabytki nieruchome znajdujące się w wojewódzkiej ewidencji zabytków47; - inne zabytki nieruchome wyznaczone przez prezydenta miasta w porozumieniu z wojewódzkim konserwatorem zabytków. Zasób obiektów zabytkowych ujętych gminnej ewidencji zabytków jest liczebnie duży i bardzo różnorodny typologicznie. Według stanu na dzień na terenie Lublina znajduje się ogółem 1740 obiektów i zespołów obiektów nieruchomych oraz 239 stanowisk archeologicznych, ujętych w gminnej ewidencji zabytków, co daje łącznie 1979 obiektów48. Na zasób ten składają się układy i zespoły urbanistyczne, 46 Wszystkie obowiązujące mpzp wraz z uchwałami dostępne są na stronie internetowej: 47 Wojewódzką ewidencję zabytków prowadzi Wojewódzki Konserwator Zabytków w formie kart ewidencyjnych: zabytków nieruchomych, zabytków ruchomych, zabytków archeologicznych, znajdujących się na terenie województwa (art. 22 ust. 2). Wojewódzka ewidencja zabytków obejmuje zabytki wpisane oraz nie wpisane do rejestru zabytków. 48 W 2015 r., w trakcie opracowywania pierwszego gminnego programu dla Lublina liczba obiektów zabytkowych w gminnej ewidencji zabytków wynosiła 1684. zespoły architektoniczne i ich składniki, pojedyncze obiekty oraz stanowiska archeologiczne wpisane do rejestru zabytków oraz zabytki tylko ujęte w GEZ. W opublikowanych materiałach MKZ na stronie internetowej Urzędu Miasta wyodrębniono 3 grupy zabytków ujętych w GEZ: A. Układy urbanistyczne i ruralistyczne – 28; B. Obiekty zabytkowe w układzie alfabetycznym ulic – 1712 pozycji, obejmujących zespoły zabytkowe oraz pojedyncze zabytki; C. Stanowiska archeologiczne AZP – 23949. Włączenie zabytku nieruchomego do gminnej ewidencji zabytków stanowi podstawę do objęcia tych zabytków ochroną w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (art. 19 ust. 1) oraz decyzjach lokalizacyjnych (art. 19. ust. 1a). Waloryzacja zasobu ze szczególnym uwzględnieniem zabytków o najwyższym znaczeniu dla dziedzictwa kulturowego miasta50 Przewidziane ustawą główne formy indywidualnej ochrony zabytków opierają się na podziale zasobu zabytkowego miasta na dwie podstawowe kategorie ochrony – obiektów wpisanych do rejestru zabytków i GEZ, z których pierwsza, mniej liczna, grupująca najbardziej wartościowe zespoły i pojedyncze obiekty, może liczyć na pomoc ze strony organów państwa, druga zaś, znacznie liczniejsza jest w praktyce takiej pomocy pozbawiona. Dla wielu zabytków z grupy GEZ może to być równoznaczne ze skazaniem ich na rozbiórkę z powodu zagrożenia katastrofą budowlaną. Jedyną dla nich szansą na uratowanie jest objęcie ich gminnym programem opieki, będącym pośrednią formą ochrony obiektów zabytkowych. Program ten jest również narzędziem kształtowania własnej, choć podlegającej uzgodnieniom ze strony WKZ polityki konserwatorskiej władz samorządowych, będącej częścią ogólnej strategii kulturalnej i kreowania wizerunku miasta, którego zabytki stanowią jeden z najważniejszych składników. Właściwy kształt gminnego programu wymaga natomiast trafnego wskazania celów – wyboru najbardziej cennych i jednocześnie zaniedbanych zabytków wpisanych do rejestru i ujętych w gminnej ewidencji zabytków, w celu ustalenia właściwej kolejności na liście zadań własnych gminy miejskiej a także pomocy finansowej dla innych podmiotów. Szczególnie pomocną na tym polu okazuje się wprowadzana właśnie, choć jeszcze nie uznana za obowiązującą, metoda wartościowania zabytków (waloryzacji)51, która – zgodnie z przyjętym założeniem – ma obejmować swym zasięgiem wszystkie lubelskie zabytki, należące do obu zasobów - rejestrowego i GEZ. Ma ona spełniać jednocześnie dwie podstawowe funkcje: aksjologiczną – mającą na celu możliwie wszechstronne, pełne i zobiektywizowane określenie wartości zabytkowej poszczególnych obiektów i zabytkowych zespołów oraz typującą – pozwalającą na wskazanie najbardziej wartościowych i jednocześnie najbardziej zagrożonych zniszczeniem i wymagających remontu zabytków. Na jej narzędzie wybrany został zmodyfikowany na bieżące potrzeby wzór „karty zabytku”, w oryginalnej wersji zaproponowanej w 2012 r. przez prof. Bogumiłę Roubę52. Modyfikacja polega na zredukowaniu (ze względów praktycznych) liczby kategorii z sześciu do czterech, przy jednoczesnym wprowadzeniu podziału na dwie super kategorie, odpowiadające dwóm przedstawionym wyżej zasadniczym celom waloryzacji. Pierwsza z nich - wartościującą (ocena wartości) - zawiera trzy główne kategorie wartości: naukowej, artystycznej i użytkowej ocenianego zabytku53, oraz czwartą, zbiorczą kategorię tzw. „problematyki konserwatorskiej”, oceniającą ogólny stan zachowania zabytku w różnych aspektach działań konserwatorskich. Każda z tych dwóch grup ocen ma własny 49 Wykaz na stronie: gminna_ewidencja_zabytkow/ stan na r. 50 Tekst dotyczący waloryzacji autorstwa R. Zwierzchowskiego pochodzi z gminnego programu na lata 2015-2018. Jako nadal aktualny został przytoczony ponownie w niniejszym programie. 51 Zawarta w „Specyfikacji istotnych warunków zamówienia na wykonanie Gminnego programu opieki ...” przygotowanej przez UM Lublin w 2014 r. 52 Bogumiła J. Rouba, Wartościowanie w praktyce konserwatorskiej, w: Wartościowanie w ochronie i konserwacji zabytków, praca zb. pod red. Bogusława Szmygina, Warszawa – Lublin 2012, s. 201-208; - Roman Zwierzchowski (oprac.), Metoda waloryzacji zasobu kulturowego miasta Lublina, mps., grudzień 2014 w pos. UM-BMK w Lublinie. Opracowane w ramach „Programu opieki nad zabytkami gminy Lublin” - etap I. 53 Kategorie te są częściowo tożsame z użytymi w ustawowej definicji zabytku. Są to: wartość historyczna, artystyczna i naukowa, przy czym wartości historyczna i naukowa będące pokrewnymi zostały tu, dla uproszczenia, potraktowane łącznie jako wartość naukowa. Zob. Ustawa z dn. 23 lipca 2003 r o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, rozdz. 1, art. 3, sumaryczny system punktacji, który pozwala na odrębne „równoległe” porównywanie wyników dla różnych obiektów pod względem wartości zabytkowych oraz stanu zachowania z uwzględnieniem wpływu na te wartości przeprowadzonych prac konserwatorskich, remontowych i adaptacyjnych (modernizacyjnych). Za kryteria wartości naukowej przyjmuje się ustalony wiek zabytku (wartość kontynuacji) oraz stopień wiedzy historycznej i jakość dokumentacji, a także aktualne rozpoznanie dziejów zabytku. Dla oceny wartości artystycznej przyjęto kryteria: integralności kompozycyjnej i stylowej samego obiektu, powiązań kompozycyjnych z otoczeniem (krajobrazem kulturowym), rolę obiektu w strukturze przestrzennej miasta, czytelność cech stylowych świadczących o jego metryce („dawność”), unikatowość, jakość nawarstwień historycznych oraz współczesnych dodatków, autentyzm i ogólny wyraz estetyczny. Trzeci rodzaj wartości - użytkowej - „mierzony” jest natomiast stopniem tzw. „użyteczności” obiektu tj. jego funkcjonalnością, a także zgodnością obecnej funkcji ze strukturą i cechami stylowymi historycznego budynku, oraz jego znaczeniem dla kultury lokalnej, krajowej i światowej. Do oceny wartości zabytkowej w ramach 17 różnych kryteriów służy sześciopunktowa skala, (od 0 do 5), zatem łączna maksymalna suma punktów może wynieść 85 pkt. W praktyce najwyższy wynik w tej kategorii dla zabytku nieruchomego, jaki uzyskała kaplica zamkowa, wyniósł 81 pkt, zaś dla kamienicy Lubomelskich (Rynek 8) – 79 pkt, dla budynku dawnego Trybunału 77 pkt., podobnie jak dla kościoła pobernardyńskiego. Kościół pojezuicki (archikatedralny) otrzymał 76 pkt. - na równi z kamienicą Konopniców (Rynek 12) zespołem Starego Miasta i Śródmieścia, jednakże należy pamiętać o odmiennej specyfice takich obiektów obszarowo-przestrzennych, których nie da się bezpośrednio porównać ze „zwykłymi” zabytkami architektonicznymi z braku uniwersalnych kryteriów oceny, decydujących o rzeczywistej wartości zespołów miejskich (walory widokowe - panoramy, sylwety, wnętrza uliczne i charakterystyczne motywy widokowe), niemożliwych do uwzględnienia w obecnym wzorze Karty Zabytku, głównie „zorientowanej” na obiekty indywidualne. Przydatność tego narzędzia do oceny wartości zabytkowej szczególnie jest dobrze widoczna na przykładzie niektórych obiektów z listy GEZ, która po części traktowana być może jako swoista „poczekalnia” dla zabytkowych nieruchomości przed ich ew. wpisem do rejestru zabytków. Wynik 62 pkt. osiągnięty w tej kategorii przez młyn braci Krausse oraz 55 pkt. przez Dworek Graffa jest porównywalny z ocenami niektórych obiektów już wpisanych do rejestru zabytków (Szkoła Wojewódzka Lubelska – 62 pkt.) . Druga z super kategorii, będąca jednocześnie czwartą główną kategorią ocen nazwaną terminem „problematyki konserwatorskiej”, obejmuje 9 kryteriów oceniających stan zachowania obiektu w odniesieniu do różnych zakresów działań remontowych i konserwatorskich lub ich braku. Do kryteriów tych należą: prawidłowość użytkowania zabytku (stopień jego zagrożenia), stan techniczny (szacunkowy), stopień zabezpieczenia przed zagrożeniami, a także jakość wykonanych prac konserwatorskich, restauratorskich (w tym remontowych), rewitalizujących i adaptacyjnych. W tym przypadku ocenie podlega głównie zakres zmian strukturalnych i ich wpływ na zabytkową substancję obiektu. Istotnym novum względem proponowanej wcześniej metody punktacji jest: 1) zastąpienie „probabilistycznego” kryterium „możliwości podwyższania wartości i znaczenia zabytku” oraz ostatecznie niezdefiniowanych „punktów preferencyjnych”54 lepiej uchwytnym kryterium „dystansu czasowego” od ostatnio przeprowadzonych prac remontowych i (lub) konserwatorskich w przedziałach czasu 5, 15, 25, 50 i powyżej ego okresu, 2) uzupełnienie stosowanej już wcześniej metody łącznego sumowania punktów we wszystkich kategoriach wartości, pozwalającej na obliczenie totalnej wartości zabytkowej obiektu, o nową metodę ustalania „wskaźnika potrzeb remontowych”, polegającą na różnicy wyników I (właściwe wartości zabytkowe) i II (stan zachowania) kategorii wartości. Mimo prostoty działanie to dobrze oddaje wartość owego „wskaźnika”, bowiem wyższa wartość „stanu zachowania” implikuje mniejszą jego wartość, wskazując na mniejszą potrzebę remontu ocenianego obiektu, natomiast wyższa „wartość zabytkowa” daje wyższy wynik przy takiej samej wartości stanu zachowania. Niezwykle prosta metoda liczenia stanowi dodatkową zaletę dla osób o wykształceniu humanistycznym. Skala ocen jest tu pięciopunktowa (0-4), co umożliwia – w przypadku zabytków, które przeszły niedawno pełny cykl prac remontowych i konserwatorskich - otrzymanie maksymalnej wartości 36 pkt. po zsumowaniu wszystkich 9. ocen. I choć w praktyce jest to trudne - oznacza bowiem wręcz idealny stan 54 Potrzebę ich wprowadzenia jako swoistego „handicapu” dla mniej wartościowych, a zarazem bardziej zniszczonych zabytków przewidywało wstępne opracowanie programowe z grudnia 2014 r. - zob. przypis 2 niniejszego rozdziału. Nie określało ono jednak dokładnej metody jego naliczania, odwołując się do późniejszych doświadczeń nabywanych w trakcie samej weryfikacji. W obecnej metodzie rolę „handicapu” pełni pośrednio przyjęte kryterium „dystansu czasowego” dzielącego od ostatnich prac remontowych, ponoszący dodatkowo wartość „stanu zachowania”, jednakże głównym jego czynnikiem jest sam sposób różnicowego obliczania wskaźnika „potrzeb remontowych”. techniczny i konserwatorski zabytku, to kilku zabytkom udało się osiągnąć taki właśnie wynik (kaplica zamkowa, kościół archikatedralny, kościół pobrygidkowski). Analogiczna wartość dla kościoła dominikanów i kamienicy Konopniców wynosi po 35 pkt., dla budynku Starego Ratusza (Trybunału), kamienicy Lubomelskich, Bramy Krakowskiej i bramy (wieży) Trynitarskiej, dla Teatru Miejskiego (Osterwy) – po 34 pkt, dla młyna Krausego (GEZ) – 32 pkt., dla Ogrodu Saskiego – 31 pkt., a dla kościoła pobernardyńskiego – 29. Również na drugim krańcu skali znalazło się kilka znaczniejszych budowli, od dawna oczekujących na remont. Są to m. in. pałac Potockich z 8. pkt. i gmach d. Szkoły Wojewódzkiej Lubelskiej - 9. pkt. Należy przy tym podkreślić, iż stan zachowania, mimo swej zmiennej natury, jest ważnym miernikiem wartości zabytkowej, w skrajnych przypadkach decydującej o możliwości wpisu obiektu do rejestru zabytków lub jego wykreśleniu. Głównym zaś zadaniem służb konserwatorskich jest utrzymanie tej wartości na możliwie najwyższym poziomie. Rozdzielność wyników dla obu głównych kategorii wartości, prócz możliwości porównywania zabytków w dwóch osobnych aspektach wartości zabytkowej, pozwoliło na wprowadzenie wzmiankowanego już prostego różnicowego narzędzia, dogodnego do wskazania najbardziej wartościowych zabytków, najpilniej wymagających prac remontowych. Niski ogólny wynik dla kategorii II, oznaczający generalnie zły stan zachowania obiektu, daje po odjęciu od sumy punktów kategorii I nawet średnio wartościowemu zabytkowi stosunkowo wysoką wartość różnicy, większej od analogicznego wyniku wyliczeń dla wybitnego zabytku, będącego w bardzo dobrym stanie wskutek prac prowadzonych w okresie 5 ostatnich lat. Należy podkreślić, że przyjęty przy obecnej edycji GPOnZ jednoosobowy, niejako autorski sposób wartościowania zabytków charakteryzuje się większą dozą subiektywizmu niż zalecana w oryginalnej metodzie „kolektywna” ocena wartości zabytkowej obiektów, prowadzana niezależnie przez kilka podmiotów, której końcowe wyniki w poszczególnych kategoriach podlegałby uśrednieniu w celu osiągnięcia większego obiektywizmu ocen. 6. Ocena stanu dziedzictwa kulturowego miasta. Analiza szans i zagrożeń Analiza SWOT stanu i ochrony dziedzictwa kulturowego miasta Analiza stanu i ochrony dziedzictwa kulturowego Lublina wykonana została przy pomocy analizy SWOT. Analiza zawiera rozpoznanie mocnych stron (strengths) i słabych stron (weaknesses) oraz aktualnych i potencjalnych szans (opportunities) i zagrożeń (threats). Wykonano ją w oparciu o:  analizy i oceny zawarte w przedstawionych powyżej dokumentach strategicznych miasta, poddając je krytycznej ocenie i aktualizacji,  oględziny zabytków i obszarów zabytkowych miasta,  konsultacje z pracownikami UM oraz jednostkami podległymi, Zestawienie wniosków wynikających z analizy SWOT diagnozuje obecną sytuację dotyczącą stanu dziedzictwa kulturowego w mieście oraz jego ochrony. Jednocześnie stanowi podstawę do formułowania priorytetów, kierunków działań i zadań w zakresie ochrony i zarządzania dziedzictwem miasta. Lp. MOCNE STRONY (Strengths) 1. Bardzo duży potencjał miasta ze względu na zachowany zasób dziedzictwa kulturowego, bogatą historię i wyjątkowo ważne dla historii Polski wydarzenia historyczne. 2. Wysoka wartość artystyczna, historyczna i naukowa zabytkowego zespołu oraz uznana ranga zabytków miasta w skali ogólnopolskiej i europejskiej ( Pomnik Historii, Znak Dziedzictwa Europejskiego). 3. Wysokie walory krajobrazowe miasta cenne panoramy, powiązania widokowe, urozmaicona rzeźba terenu. 4. Bogaty zasób zabytków ruchomych zgromadzonych w obiektach sakralnych i muzeach. 5. Wyjątkowa wartość dziedzictwa niematerialnego - bogactwo wątków historycznych, ideowych i tradycji związanych z tożsamością kulturową miasta, świadectwa wielokulturowości i wielowyznaniowości, pamięć historyczna i kreacja wizerunku miasta na kanwie dziejów. 6. Funkcjonowanie samorządowej służby konserwatorskiej. 7. Prawidłowe wykorzystanie form ochrony zabytków – Pomnik Historii, większość najcenniejszego zasobu zabytkowego (Stare Miasto) wpisana do rejestru zabytków. 8. Samorząd miasta świadomym zarządcą zabytkowego zasobu - dobre sprawowanie opieki i ochrony nad historycznym zasobem zabytkowym, wdrażanie programu rewitalizacji. 9. Uwzględnianie ochrony i zarządzania dziedzictwem w dokumentach strategicznych i programowych – miejskich i wojewódzkich. 10. Dobre rozpoznanie i udokumentowanie zasobu oraz wartości dziedzictwa kulturowego miasta. 11. Ugruntowane tradycje miasta jako ważnego ośrodka naukowego, w tym silne środowisko naukowe związane z ochroną zabytków (fachowa wiedza). 12. Współpraca międzynarodowa w zakresie ochrony i zarządzania dziedzictwem – doskonalenie metod zarządzania. 13. Uwzględnianie problematyki związanej z dziedzictwem kulturowym w polityce informacyjnej miasta. 14. Działalność wielu instytucji funkcjonujących w obszarze kultury oraz zachowania i promocji dziedzictwa kulturowego, – Muzeum Narodowe w Lublinie – Muzeum Wsi Lubelskiej, – Wojewódzki Ośrodek Kultury w Lublinie, – Warsztaty Kultury w Lublinie, – Ośrodek „Brama Grodzka – Teatr NN” w Lublinie, – Ośrodek Międzynarodowych Inicjatyw Twórczych „Rozdroża”, – Ośrodek Praktyk Teatralnych „Gardzienice”, – Centrum Spotkania Kultur. 15. Budowanie marki Lublina jako miasta kultury w oparciu o szereg cyklicznych wydarzeń kulturalnych promujących dziedzictwo kulturowe, np. – Jarmark Jagielloński – Noc Kultury – Festiwal Carnaval Sztukmistrzów – Międzynarodowy Festiwal Renesansu, – Wielokulturowy Lublin, – Festiwal Sztuki w Przestrzeni Publicznej „Otwarte Miasto”, – Europejski Festiwal Smaków, Międzynarodowe Spotkania Folklorystyczne im. Ignacego Wachowiaka, – Międzynarodowy Festiwal Muzyki Ludowej „Mikołajki Folkowe”, – Galeria Saska i wiele innych. 16. Konkurencyjne walory turystyczne miasta związane z bogatym zasobem dziedzictwa oraz interesującą ofertą kulturalną. 17. Sukcesywna realizacja kompleksowych projektów rewitalizacji zabytkowych obiektów i przestrzeni publicznych Lp. SŁABE STRONY (Weaknesses) 1. Zły stan techniczny części zasobu dziedzictwa kulturowego miasta – także w obszarach Rejestr zabytków jest podstawową formą ochrony zabyt­ków i prowadzony jest na podstawie Ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z 2003 r. ( 2003 Nr 162 poz. 1568) oraz Rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Na­rodowego z 2011 roku w sprawie prowadzenia rejestru zabytków, krajowej, wojewódzkiej i gminnej ewidencji zabytków oraz krajowego wykazu zabytków skra­dzionych lub wywiezionych za granicę niezgodnie z prawem (Dz. U. z 2011 r. nr 113, poz. 661). Rejestr dla zabytków na terenie województwa prowadzi wojewódzki konserwator zabytków w formie odrębnych ksiąg dla zabytków: A – nieruchomych B – ruchomych C – archeologicznych Wpisy do rejestru zabytków dokonywane są na wniosek właściciela, bądź z urzędu. Z określonych przyczyn może również nastąpić skreślenie zabytku z rejestru. Należą do nich: zniszczenie zabytku w stopniu powodującym utratę jego wartości historycznej, artystycznej lub naukowej, brak potwierdzenia w nowych ustaleniach naukowych wartości będącej podstawą wydania decyzji o wpisie do rejestru wpis na Listę Skarbów Dziedzictwa wpis do inwentarza muzeum wciągnięcie zabytku w skład narodowego zasobu bibliotecznego Skreślenia zabytku z rejestru, na podstawie decyzji administracyjnej, dokonuje minister właściwy do spraw kultury i dziedzictwa narodowego. W Zespole ds. Rejestru i Ewidencji Zabytków działu Danych o Zabytkach NID, gromadzone są decyzje o wpisie do rejestru zabytków z terenu całego kraju, do dostarczenia których zobligowani są wojewódzcy konserwatorzy zabytków. Przetwarzanie i opracowywanie dokumentacji rejestru zabytków w NID NID na potrzeby współpracy z wojewódzkimi urzędami ochrony zabytków w zakresie wydawanych decyzji oraz w celu ujednolicenia zasobów wojewódzkich z krajowymi, stworzył narzędzie ScanManager, będące bazodanowym repozytorium dokumentacji rejestrowej. Repozytorium zostało zasilone dokumentami znajdującymi się w NID, a obecnie uzupełniane jest również przez urzędy wojewódzkie. Przedsięwzięcie to umożliwia podgląd dokumentów on-line, ułatwia porównanie dokumentacji oraz pozwala na szybką aktualizację zasobu. Zabytki rejestrowe na podstawie wydanych decyzji o wpisie do rejestru, są od lat 80 XX w. wpisywane do baz danych NID, co pozwala na sporządzanie spisów zabytków wpisanych do rejestru w poszczególnych województwach, generowanie statystyk oraz tworzenie analiz merytorycznych. Ponadto na podstawie zasobów dokumentacji rejestrowej NID przygotowuje propozycje zmian legislacyjnych w systemie ochrony zabytków oraz wykonuje analizy istniejącej ochrony zabytków na podstawie wpisów do rejestru dokonanych w różnych przedziałach czasowych, dla różnych typów zabytków (np. dla wpisów obszarowych) W wykonaniu zadania weryfikacji stanu zachowania rejestrowych obiektów nieruchomych i archeologicznych, realizowanego przez NID w ramach Krajowego Programu Ochrony Zabytków i Opieki nad Zabytkami w latach 2013-2016, posiadany zasób wiedzy o zabytkach wpisanych do rejestru, okazał się pomocny w przygotowaniu list zabytków. Na podstawie tych spisów dokonano wizji lokalnych, sprawdzono stan zachowania weryfikowanych zabytków, przygotowano dla wojewódzkich konserwatorów zabytków listy zabytków nieistniejących oraz zniszczonych, które powinny zostać skreślone z rejestru oraz listy takich zabytków, które warto objąć ochroną prawną. Na koniec, na podstawie wybranej grupy zabytków sporządzono raport o stanie zachowania rejestrowych zabytków nieruchomych oraz archeologicznych. Raport analizujący stan zabytków nieruchomych. Raport został opracowany w 2004 r. na podstawie danych zgromadzonych przez wojewódzkich konserwatorów zabytków w 2003 r. Tabele z danymi liczbowymi do Raportu o stanie zachowania zabytków. Tabele przedstawiają dane z 2003 r. Raport o stanie zachowania zabytków w Polsce 2017 Teraz wszystkie zmiany budowlane na północnej części ulicy Lubartowskiej będą musiały być uzgadniane z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków „Zespół urbanistyczno-architektoniczny ulicy Lubartowskiej w Lublinie” został wpisany do gminnej ewidencji zabytków. Wnioskował o to Miejski Konserwator Zabytków, a decyzja dotyczy terenu o powierzchni ponad 15 hektarów, od Al. Tysiąclecia po dawną rogatkę lubartowską, dzisiejsze skrzyżowanie ulic Unickiej, Obywatelskiej i Al. Spółdzielczości Pracy. – Obszar ulicy Lubartowskiej był dotychczas objęty obowiązkiem uzgodnień z Miejskim Konserwatorem Zabytków z uwagi na położenie w obrębie stanowiska archeologicznego ujętego w GEZ. Ponadto, w gminnej ewidencji znajduje się szereg obiektów ujętych indywidualnie już od 2012 roku. Rozszerzenie gminnej ewidencji o „Zespół urbanistyczno-architektoniczny ulicy Lubartowskiej w Lublinie” stanowi kontynuację dotychczasowych działań Miejskiego Konserwatora Zabytków i pozwala traktować obiekt jako całość – zabudowę wraz z ukształtowaniem urbanistycznym oraz dziedzictwo podziemne – informuje Izolda Boguta z Biura Prasowego w Kancelarii Prezydenta Miasta Lublin. Na wniosek Miejskiego Konserwatora Zabytków do gminnej ewidencji włączono ulicę Lubartowską – jej północną część, poczynając od Al. Tysiąclecia, aż do skrzyżowania Unicka – Obywatelska – Al. Spółdzielczości Pracy. To teren o powierzchni ok. 15,3 ha. – Granice zespołu określono biorąc pod uwagę stopień zachowania wartości zabytkowych, sięgających jeszcze czasów Średniowiecza, co widoczne jest m. in. w zachowanych fragmentarycznie podziałach parcelacyjnych, relacjach przestrzennych pomiędzy zachowanymi elementami zabudowy historycznej. Gabaryty i parametry zabudowy, relacje przestrzenne, architektura ulicy Lubartowskiej dają czytelne wyobrażenie dawnego sposobu uformowania historycznej przestrzeni w tym zabytkowym obszarze – mówi Hubert Mącik, Miejski Konserwator Zabytków. – Obszar ten, zwłaszcza ze względu na stosunkowo jeszcze niewielkie przekształcenia, ma także niewątpliwą wartość naukową, jako potencjalny przedmiot badań z dziedziny archeologii, historii architektury i sztuki, historii kultury materialnej czy gospodarczej. Istotną wartością jest też to, iż stanowi on najlepiej zachowaną – w kontekście zniszczeń Podzamcza podczas okupacji niemieckiej – część Lublina zamieszkałą historycznie przez ludność żydowską – dodaje. Jakie konsekwencje niesie za sobą włączenie ulicy Lubartowskiej do gminnej ewidencji zabytków? – W stosunku do obiektów budowlanych oraz obszarów niewpisanych do rejestru zabytków, a ujętych w gminnej ewidencji zabytków, pozwolenie na budowę lub rozbiórkę obiektu budowlanego wydaje właściwy organ w uzgodnieniu z wojewódzkim konserwatorem zabytków. Uzgodnienie to następuje pomiędzy organami administracji – nie wymaga odrębnego wniosku inwestora. Organem właściwym do rozpatrzenia sprawy jest Wydział Architektury i Budownictwa Urzędu Miasta Lublin. Natomiast uzgodnienia dokonuje Miejski Konserwator Zabytków w Lublinie. Ponadto, Miejski Konserwator Zabytków w Lublinie w wyżej wskazanych obszarach dokonuje uzgodnień projektów decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i inwestycji lokalizacji celu publicznego – w oparciu o przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. – informuje Izolda Boguta z Biura Prasowego w Kancelarii Prezydenta Miasta Lublin. Jak podkreśla I. Boguta Miejski Konserwator Zabytków sukcesywnie weryfikuje Gminną Ewidencję Zabytków, czego efektem jest wyłączanie lub włączanie do niej kolejnych obiektów. Informacje o tym są umieszczane na stronie BIP Urzędu Miasta Lublin. – Gminna Ewidencja Zabytków Miasta Lublin (GEZ) jest prowadzona od r, tj. od chwili uzgodnienia z Lubelskim Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków w Lublinie wykazu obiektów, dla których sporządzono i włączono do GEZ karty adresowe. Aktualny wykaz zabytków objętych ewidencją jest dostępny na stronie Biura Miejskiego Konserwatora Zabytków: : W chwili obecnej w GEZ znajdują się 1983 obiekty zabytkowe, w tym 28 układów i zespołów urbanistycznych – dodaje I. Boguta. BS